Η ντροπή κι ο θυμός

Κάναμε εκλογές γιατί ο Αντώνης Σαμαράς δεν ήθελε να πάρει άλλα μέτρα και προσπάθησε να εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, πετώντας την καυτή πατάτα της τελευταίας φάσης του Μνημονίου. Κι ο Τσίπρας είχε όλο το χρόνο να βρει ένα πρόσωπο που θα συμβολίζει την ιστορική αλλαγή που έγινε στη χώρα στις 25 Ιανουαρίου. Έτσι έλεγε ο ίδιος. Κι επέλεξε να προτείνει τον Προκόπη Παυλόπουλο. Έναν συνταξιούχο της πολιτικής που έμεινε στο πατάρι τον τελευταίο καιρό, αλλά που πάντα μύριζε ναφθαλίνη και συμβόλιζε το παλιό. Προσπαθήστε να αναλογιστείτε για ποια πράγματα σας έρχεται στο μυαλό ο Παυλόπουλος. Η εύκολη απάντηση είναι για την απάθειά του, όταν η Λιάνα Κανέλλη δεχόταν επίθεση από τον Ηλία Κασιδιάρη. Είναι βαθιά ανθρώπινο το θέμα, αλλά όχι κοινοβουλευτικό. Πολιτικά, τι σας θυμίζει ο Προκόπης; Μήπως σας θυμίζει τους διορισμούς στο Δημόσιο την περίοδο Καραμανλή; Μήπως είναι αυτός πίσω από την επαίσχυντη δημιουργία της προφορικής συνέντευξης ώστε να μπουν τα «γαλάζια παιδιά» στον κρατικό μηχανισμό και να παρακαμφθεί το ΑΣΕΠ; Μήπως ήταν αυτός που όλο το καλοκαίρι του 2007 έβλεπε την Πελοπόννησο να καίγεται και το υπουργείο του (Εσωτερικών) αδυνατούσε να κάνει έστω και το παραμικρό; Ή μήπως δεν ήταν το ίδιο το υπουργείο του που είχε την ευθύνη για τη φύλαξη της Αθήνας το 2008, όταν το Δεκέμβριο καιγόταν η μισή πόλη μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου; Σε περίπτωση που δεν τα θυμάστε όλα αυτά, δεν φταίτε εσείς. Φταίει που έχουν εξαφανιστεί από τη συλλογική μνήμη, με τη νέα κυβερνητική ρητορική να αναλαμβάνει να σβήσει τα ίχνη της περιόδου Καραμανλή. Λογικό είναι να μην πειράζουν τον Λαφαζάνη οι διορισμοί και το πελατειακό κράτος που συντηρούσε ο Παυλόπουλος. Έτσι κι αλλιώς, η παραδοσιακή ελληνική Αριστερά με τη λαϊκή Δεξιά συναντούνται στο μεγάλο Δημόσιο τομέα και στους ημετέρους. Ποιον λυπάμαι; Τον κακόμοιρο 20άρη που έφαγε το παραμύθι για το «πρώτη φορά Αριστερά». Γιατί αν του έλεγε κάποιος το περασμένο καλοκαίρι, μετά τις Ευρωεκλογές, πως θα είχε υπουργό τον Καμμένο και Πρόεδρο της Δημοκρατίας -προτεινόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ- τον Παυλόπουλο, θα το σκεφτόταν να δηλώσει Αριστερός. Υ.Γ. Αντιλαμβάνομαι πως η επιλογή Παυλόπουλου ήταν θέμα συσχετισμών. Για να τα έχουμε καλά με τον Γιούνκερ αφήνουμε τον Αβραμόπουλο εκεί που είναι, για να τα έχουμε καλά με το καραμανλικό μπλοκ παίρνουμε τον Προκόπη. Αλλά όλες οι επιλογές και οι συμβιβασμοί κρίνονται από την κοινωνία. Ο κόσμος είναι θυμωμένος με όσα έγιναν. Αλλά τώρα νιώθει ντροπή με ορισμένες επιλογές. Κι η ντροπή είναι κάτι που ξεπλένεται δυσκολότερα από τον θυμό. Υ.Γ1. Σκεφτείτε τη στιγμή που ο Λαφαζάνης, ο Ξυδάκης, ο Κουράκης, ο Σκουρλέτης και άλλοι θα αναφωνούν «Προκόπης Παυλόπουλος» αντί για Κώστας Γαβράς, Νίκος Αλιβιζάτος ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αμήχανο, έτσι; Υ.Γ2. Υπάρχει κάτι χειρότερο στην ομιλία του Τσίπρα, λίγο πριν πει το όνομα Παυλόπουλου. Μίλησε για «οργανική ενότητα λαού και κυβέρνησης». Η οργανική ενότητα είναι εγγενές χαρακτηριστικό του ιταλικού φασισμού και την επιβάλλουν τα φασιστικά καθεστώτα. Δεν το λέω εγώ, το λέει ο Γκράμσι (Οι Θέσεις της Λυών, σελ. 28). Κρίμα, πολύ κρίμα. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.politiki&id=39589