Η εικόνα του πρωθυπουργού κατά τη συνάντησή του με τον πρώην
πρόεδρο των ΗΠΑ ήταν ως και ντροπιαστική. Για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο
τον κ. Τσίπρα. Είναι, όμως, και ενδεικτική της αλαζονείας που τον διακατέχει
και η οποία τον κάνει να πηγαίνει σε μια τέτοια συνάντηση χωρίς ίχνος
προετοιμασίας και με πλήρη άγνοια του τρόπου με τον οποίο γίνονται οι
συζητήσεις σε αυτό το επίπεδο. Η συνάντηση με τον κ. Κλίντον (θα) ήταν μια καλή
ευκαιρία για να παρουσιάσει ο κ. Τσίπρας ένα σχέδιο για την ανάπτυξη και να
στείλει μηνύματα προς τους επενδυτές. Τίποτα από αυτά δεν έκανε. Αντιθέτως,
προσπάθησε να καλύψει την απουσία θέσεων και σχεδίου με τα αμήχανα γελάκια και
τις αφόρητες κοινοτοπίες, τύπου «η Ελλάδα θα γίνει ένας πολύ ελκυστικός
επενδυτικός προορισμός». Δεν είπε τίποτα για τη φορολογία, τίποτα για τη
σταθερότητα, τίποτα για τη γραφειοκρατία, τίποτα για την αποενοχοποίηση της
επιχειρηματικότητας που καλλιέργησε όλα τα προηγούμενα χρόνια, και πολύ
περισσότερο δεν είπε τίποτα για τους τομείς εκείνους που η κυβέρνησή του
φιλοδοξεί να αναδείξει. Προφανώς, για να θυμηθούμε και τον παλιό καλό ελληνικό
κινηματογράφο (σ.σ. Τζένη-Τζένη) δεν είπε τίποτα διότι δεν είχε τίποτα απολύτως
να πει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου